Wat een wondere wereld: Kae Tempest

Zoals zovelen gisteren zag ik het 'nieuws' dat de dichter en schrijver, voorheen bekend als Kate Tempest, had geïdentificeerd als niet-binair en de voornaamwoorden had veranderd in zij/zij en naam in Kae. Mijn man liet me zelfs eerst hun Instagram-post zien zoals hij die kent en volgt ze (en werkte verschillende keren met ze samen, niet in de laatste plaats om samen dit stukje awesomeness te creëren).

Ik las het zonder verrassing maar met een geleidelijk gevoel van...ik vermoed euforie. Zowel voor Kae als voor ons allemaal. Het feit dat we vandaag de dag de woordenschat hebben, de ruimte om dit mogelijk te maken voor iemand als Kae om een ​​identiteit te vinden en te claimen die authentiek aanvoelt voor wie ze zijn, hoe ze zich voelen, is niets minder dan mooi.

Ik ben opgegroeid met een oudtante die elk jaar enkele maanden bij mijn moeder, zus en mij zou wonen. Ze was briljant, grappig, rustig ondersteunend en een zeer gewaardeerde betrouwbare aanwezigheid. Hoe ouder ik word, hoe meer ik begrijp hoe ze in die tijd een groot slachtoffer was. Ze was homo, maar niet openlijk en met de kennis achteraf en de opleiding die ik nu heb, zou ik me, denk ik, hebben geïdentificeerd als ergens anders in het genderspectrum dan volledig vrouwelijk. Ik blijf aan haar denken en aan de tragiek dat ze de woordenschat die ons nu ter beschikking staat, de gesprekken, de acceptatie en het welkom niet heeft kunnen ervaren. Ze heeft niet authentiek, open en trots in haar waarheid kunnen leven.

Ik denk dat moeder zijn van een kleintje dit voor mij scherper in beeld brengt, we moeten nog ontdekken hoe mijn dochter zich identificeert, welke voornaamwoorden het meest logisch zijn voor ... (totdat ik anders weet) haar. Maar het feit dat ik weet dat we dat gesprek kunnen voeren , dat het weinige dat ik weet ervoor heeft gezorgd dat die ruimte voor ons beiden al bestaat, geeft me zo een gelukkig en hoopvol gevoel.

Er is zoveel, noodzakelijke, focus geweest op de divisie, op het werk dat we allemaal moeten doen, vooral wij blanken. Het onrecht dat moet worden aangepakt, de pijn die is en wordt doorstaan ​​dat dit verhaal voelde als een baken van hoop dat we onze weg banen naar een meer accepterende wereld.

Dus bedankt Kae voor het delen van je ervaring, je keuzes, voor het versterken van de woordenschat die zo krachtig bevrijdend is voor zovelen. Om ongetwijfeld iemand anders dapper genoeg te laten voelen om hetzelfde gesprek met hun dierbaren te beginnen en hun eigen ruimte van identiteit en zijn te vinden.